مارادونا برای مردم ناپل یک بازیکن نبود، او خود یک تنه، یک تیم بود! هدایت گر سکوها بود، نماد مردمی بود که گرفتار در بی عدالتی و فقر اجتماعی در جنوب ایتالیا بودند و نماد مبارزه با قدرت طلبان بود! آن ها قدیسه را می پرستیدند. روی پرچم هایی که در سَن پائولو به اهتزاز در می آمد، نوشته شده بود: «گرسنگی با مارادونا تحمل پذیرتر است.»